To co najcenniejsze

Najcenniejsze co mam, to moje `teraz`... Z nawyku jeszcze czasem niepokój lubi zasiąść wygodnie w fotelu i mrużyć oczy w szyderczym półuśmiechu. Tak, wciąż jeszcze ma dostęp do tej jakże czułej i bezbronnej przestrzeni- mojej duszy. Rozpamiętuje i przewiduje. Tworzy własne scenariusze. Jeszcze nie tak dawno siadałam wówczas w najdalszym kątku i oplatając siebie swoimi ramionami, pozwalałam pastwić się nad sobą bezwzględnej podświadomości, która wcale nie życzyła mi dobrze. Nie wiedzieć dlaczego. Myśli trudne nieprzerwanie płynęły wartkim potokiem. Jedna za drugą. Głos jakiś powtarzał wszystko to, co wprawiało mnie w tę niechcianą, nielubianą i jakże dojmującą nostalgię. W niej sens umykał gdzieś dla codzienności mojej i świata... Opłakiwałam minione i drżałam na to, co będzie. Tak wiele chwil, dni, lat, pozwalałam rządzić tym myślom calutką sobą i tworzyć moją codzienność. Zdawało się niemożliwe, by okiełznać je, ułożyć jakoś, by potem wyprosić spokojnie i bez złości poza drzwi mojej duszy. Tak było kiedyś. A dziś:-) Zgromadziłam piękny rynsztunek myśli dobrych i spokojnych, zdarzeń i doświadczeń, które przywołać mogę i potrafię w zastępstwie, kiedy tylko w progu staje ów intruz. Intuicję dobrą wypracowuję każdego dnia, tak by czujność większą zachować na takie jak tamte, chwile. Szukałam długo. Podpatrywałam, podczytywałam, słuchałam. Z podziwem i zazdrośnie, że innym udaje się tak pięknie i harmonijnie żyć. I co z tego, że wszystko tak oczywiste i zrozumiałe zdawało się być. Czas jeszcze nie ten dla mnie widocznie. Bo oto w jednym momencie odnajduję to wszystko, co koi, niesie spokój i pomaga naprawdę szczerze i do głębi cenić każdą mijającą chwilkę:-) Kiedy traciłam już wiarę, czy zbłąkana moja dusza kiedykolwiek odnajdzie bezpieczną, swoją przystań, nastaje oto wyczekany, cudowny moment... Potrafię decydować, `kto rozgości się w moim fotelu`:-))) Zabieram dla siebie to, co dobre i piękne spośród przeszłych zdarzeń i doświadczeń. I jeszcze mocniej czuję, że patrzę w dobrą stronę:-) Jestem na początku swojej drogi, ale już tak bardzo dobrze mi i spokojnie. Wszystko ma swój czas pod niebem,  jak głosił król Salomon:-))) I to pragnę dziś przekazać. Nawet jeśli w naszym teraz nie widzimy sensu i pomimo poszukiwań, wciąż nie odnajdujemy niczego dla siebie, choć sprawdza się u innych pięknie, to nic. Dajmy sobie czas. To przyjdzie. W najwłaściwszym dla nas momencie:-))) Rozpoczynam swój dzień wdzięczna cała... I tą wdzięczność wyrazić pragnę z serca, za poranek, za dobry sen, za ciepły dom... 

Dzielę się zapachem porannej kawki i zapałem na wszystko, 

co dziś czeka:-))

 Niech to będzie dobry, nasz dzień:-))

Jedna z moich starociowych perełek oto:-))

Półmisek starutki, przebarwiony pięknie.

Pszczele świeczuszki niezmiennie:-)))

I calutkie to, co dookoła...

Ukochana filiżanka np dopełnieniem jest miłym. 

Dzisiejszy dzień niesłoneczny, szary...

To nic jednak:-)

Poranny spacer zachwycił mnie rześkim po nocy powietrzem,

kołysanymi wiatrem koronami drzew hen wysoko 

i samą tą chwilą, że jest mi dziś dana:-)))

Dziś piękna mantra, 

budząca intuicję, dająca harmonię...

Ja odnajduję w niej bogactwo pięknych, dobrych wibracji:-)) 

Spokojnej niedzieli💗

~ bh ~