Nie musi tak być

Dzisiejsze wyściubienie nosa poza ściany domu mogę nazwać wychodzeniem ze swojej strefy komfortu:-) Wietrznie, mokro, ponuro i zimno. Od jakiegoś jednak czasu czerpię dużo dobrego z takiej aury również. Po powrocie, jakże miło przysiąść z kubkiem gorącej herbatki, wtulić się w mięciutki kocyk i zerkać na zdjęcia mokrych drzew:-) Dziś pomimo niezachęcającej pogody, stoisk starociowych kilka żyło na Lipowym. Nawet przywiozłam coś dla siebie:-) Uroczych szufladek/pojemników ceramicznych kilka i szafeczkę apteczną pełną maleńkich (znów) szufladek:-) Czeka wciąż w samochodzie. Ciężka bardzo.

A potem już herbatka zielona w ulubionym kubku,

musli z bananem na drugie, spóźnione nieco śniadanko

i upragniona cisza, otulająca mnie całą...

A w niej, nieodłącznie już myśli przeróżne tworzy podświadomość. 

Wiele z nich, wciąż niestety wikła mnie w nastrój daleki od tego, 

w jakim dobrze mi. 

Trochę melancholii, trochę lęku... 

Pomiędzy nimi co rusz powracająca obawa,

czy aby na pewno kiedyś, tak na dobre wpiszę się w ten cały, 

otaczający mnie świat.

Niezrozumiały. Bo czasem rozczarowujący. Zły.

Takie emocje przyniosło kilka doświadczeń w ostatnim czasie.

Najświeższe... wczoraj.

A ponieważ wciąż jeszcze nie umiem wyłączyć swoich emocji,

zadręczam siebie pytaniami, na które nie odnajduję odpowiedzi.

Najsmutniej mi, że ktoś tak po prostu,

odbiera marzenia... Narusza wiarę.

Podcina z tak wielkim trudem wznoszone skrzydła.

Czy też sprawia, że znów w moim życiu pojawia się iluzja...

  I tak to niedziela, na którą czekałam bardzo, 

bo miała przynieść ukojenie i odpoczynek po intensywnych, 

kilku dniach, niesie trudne emocje.

W co wpisuje się bardzo szarość za oknem i chlupający w rynnie deszcz.

Jednak nie musi tak pozostać do końca dnia:-)

Wystarczyło mi ruszyć znów z miejsca.

Tym razem w poszukiwaniu bzu dziko rosnącego.

Zapragnęłam wypełnić nim moje dzbany.

Podążając za słowem pani Pawlikowskiej, 

nie pytając siebie o zdanie

(rozum zawsze wynajdzie co najmniej dziesięć powodów, 

dla których lepiej czegoś nie zrobić),

już po chwili otrzepywałam się z kropel deszczu, 

spadającego na mnie ze zrywanych gałązek bzu:-)

Po drodze cudowne połacie kwitnącego rzepaku.

Para bażancia podążająca polem.

I ziemia pachnąca deszczem:-)

A oto moje krzewy bzu:-)

I jest już tak, jak chciałam, by było:-)

Wciąż słyszę spadające krople deszczu za oknem,

niebo spowijają szczelnie chmury,

jakoś inaczej mi z tym już:-)

Powrócę jeszcze do cennego czegoś klik.

Spokojnego wieczoru💗

~ bh ~