Bliżej siebie

Kiedy nastaje taki poranek, po przemiłym, babskim weekendzie czuję, jak uśmiecha się mała dziewczynka, ukryta gdzieś we mnie :-) Uświadamiam sobie, jak bardzo potrzebuję takich chwil, ale też jak mocno trzymam na wodzy na co dzień te najprawdziwsze, dobre, moje emocje i jak mało wciąż jest mnie samej w mojej codzienności. Czuję się tak jeszcze tylko, kiedy przekraczam próg pracowni. Staję wówczas bliżej siebie. Dotykam tych właściwych sercu i duszy strun, ukrytych i czekających, by w końcu poczuć, choć czasem, tę uwalniającą żarliwość i płomień, by po prostu żyć. Tak jak lubię, z sobą taką jaką jestem, a nie z taką jaką powinnam być. Chyba poczułam się jak nastoletnia dziewczyna, zasłuchana w szept swojego serca. Patrząca daleko przed siebie, ale i z radością sięgająca po wszystko, co daje powszedni dzień. Bez lęków i wyrzutów. Z głową pełną marzeń i dobrych myśli. Pomimo tego wszystkiego, czego dane było jej wówczas doświadczyć. Przyjmująca tę codzienność, bardzo trudną jak na młodą dziewczynę i nie tracąca wewnętrznego poczucia, że świat i życie, są cudownym darem i szczęściem, że czeka na nią coś pięknego i niezwykłego... Tak bardzo pragnęłam w to wierzyć i wierzyłam:-) I nie bałam się niczego. Dziś rozważam wszystko wiele razy, boję się bardziej, mniej wierzę... Kiedy jednak nastają takie chwile jak tego weekendu, powracam do prawdziwej siebie. I tak mi z tym dobrze:-)

Pomiędzy tymi dobrymi, minionymi chwilkami, było i takich starociowych kilka:-) Znów rozważałam bardzo, czy nie pozostać w domu. Jednak to przecież rzut beretem... I nawet gdybym niczego nie wypatrzyła, byłabym wdzięczna sobie za ten nierozsądek:-) Zatem pojechłam, pomimo zimna, deszczu, śniegu i wiatru:-) 

 

Oto mój `nowy`, cudny kubeczek.

Na zieloną herbatkę oczywiście:-)

Wyłącznik, o jakich marzyłam urządzając swój dom.

Ten trafi do pracowni:-)

I kolejne perełki.

Nie umiem im się oprzeć:-)

Do tego szafeczka moja starociowa trafiła już na właściwe miejsce:-)

Wpisuje się bardzo w tę bielutką przestrzeń.

Żałuję, że nie mam drugiej, bliźniaczej...

I podczas gdy dopiero co przechadzałam się po lesie 

i zapatrzona w cudowne konary drzew, 

dziękowałam za ten niezwykły, 

dany mi tak po prostu widok,

kiedy wspominam mój dobry czas,

 ktoś inny cierpi.

W smutnych okolicznościach tragedii, 

jaka wydarzyła się w Gdańsku,

opuszczam powieki i pozostaję w ciszy...

Nie sposób uwierzyć, zrozumieć, wybaczyć...

 

~ bh ~