Wspomnienia koją

Dziś nawet nie tliła się nadzieja na kilka choć promyków słońca upragnionych. I jak rano energii i chęci na wszystko sporo miałam, 

tak po powrocie z pracowni, kiedy to już nie tylko mokro, 

ale i ciemno za oknem, nic robić już nie miałam ochoty.

Wystarczyło mi świece zapalić i wtulić się w kocyk mój ulubiony.

A dopiero co kawkę poranną smakowałam...

Przywołałam przy tym wspomnienia miłe o mojej Toskanii:-)

Tę tackę z dziurkami (dotąd nie wiem do czego kiedyś mogła służyć)

zakupiłam w Anghiari na targu staroci w ostatnim bodaj dniu pobytu. Takie to drobiazgi skrywają i niosą cudowne emocje, 

które z tamtym miejscem łączę.

Wielka to moc wspomnień,

a ja cała poddaję się im, szczególnie dziś,

kiedy tak ponuro za oknem...

I przecież filiżanka to również wakacyjna moja perełka, 

wyszukana w sklepiku przydrożnym ze starociami,

który mijaliśmy w drodze na plażę:-)

W takie dni jak dzisiejszy, 

przywołanie tych szczęśliwych, pełnych słońca, 

toskańskich dni jest bezcenne...

To tylko kilkanaście dni w roku, 

a zapisują w sercu żywą, cudowną historię.

I można po nią sięgnąć w każdym momencie:-)

Tak oczywista to umiejętność, że nawet nie zastanawiam się nad tym, 

jaka jest niezwykła i jakie to szczęście, 

że zostałam nią obdarowana... 

Podobnie z wieloma, codziennymi, małymi cudami, 

które dzieją się tuż obok.

Dobrze jest choć na chwilkę zatrzymać się, by je dostrzec:-)

A te szczególne, zapisane w sercu, 

ukoją i umilą któryś z podobnych do dzisiejszego dni:-) 

Po śniadanku i pysznej, pachnącej kawce,

pomimo deszczu, las jest tym miejscem, 

w którym cudownie jest spędzić choć kilka chwil... 

Potem kubek zielonej herbatki i mogę wyruszyć w mój dzień:-)

A on minął o wiele za szybko...

To, czym mogę rozświetlić wnętrze ciemnego już prawie domu, 

choć to dopiero szesnasta, to świece oczywiście:-)

Dużo świec!

Część z nich ułożyłam na szafie w salonie.

Pozostałe niezmiennie na stołach, na kominku 

i gdzie tylko miejsce pozwala...

Cyprysów i naczyń z ocynku przybywa

ale też wciąż zmieniają swoje miejsce:-)

Chmiel nad kominkiem ustąpi już niebawem miejsca 

świątecznemu odpowiednikowi:-)

Wciąż gdzieś tam podświadomie oddalam ten moment świątecznego dekorowania, choć sporo w tym zakresie dookoła się już dzieje...

Mam poczucie, że gdybym już teraz stworzyła tę całą świąteczną aurę, utraciłaby ona swoją moc.

Wszystko ma swój czas.

Bardzo w to wierzę...

A dziś już tylko przyjemności moje:-)

Muzyczka, kilka mądrych myśli klik, kropelka winka albo dwie, książka...

W oczekiwaniu miłym na to co jutro:-)

A jutro... zaświeci słońce!🌝

~ bh ~