Werona

Na zewnątrz chłodno jeszcze. Zupełnie inaczej wstaje tutaj dzień:-) Horyzont przesłania roślinność bujna, a to niesie już pomysły nowe, by co nieco przenieść na `swój grunt`. Taras na przykład otoczyć taką zielenią, by przestrzeń intymną zapewnić sobie. Podobają mi się bardzo wydzielone tutaj w ogrodzie strefy. Sprawiają, że jest klimatycznie i po prostu domowo. Jest kącik z sofami i taki z ławeczką i dużym stołem. Jest też okrągły stoliczek z krzesełkami, by z kawką przysiąść na przykład. I strefa kąpielowa... No i sam dom:-) Piękny po prostu:-) Pokażę oczywiście każdy kącik, dziś jednak pragnę podzielić się tym wszystkim, co przyniósł pobyt w Weronie:-) To w drodze do Toskanii, wymarzony moment na odpoczynek. Skrycie gdzieś tam na dnie serca, pielęgnowałam pragnienie, by kiedyś móc ją zobaczyć. Wielką korzyść przyniosła moja wczesnoporanna pobudka:-) Choć raz:-) Dla innych rzecz jasna, dla mnie wczesne poranki są nieocenione. Rzecz w tym, że znaleźliśmy się w śpiącej jeszcze Weronie, tym też sposobem wcześnie dość dotarliśmy tam, gdzie nie sposób nie zajrzeć, a zetem do domu Capulettich:-) To właściwie główny cel wizyty, choć jak się okazało, prócz tej oczywistej atrakcji, Werona kryje wiele jeszcze zakątków i skarbów, które chwytają za serce. Najpierw jednak Casa di Giulietta.

Przy wejściu na dziedziniec, mój wzrok pada na ściany pełne zapisków, karteczek z miłosnymi wyznaniami i inicjałów. Niezwykły widok:-) 

Sam dziedziniec odkrywa legendarny, murowany balkonik:-)

Nie waham się ani chwili, chcę zajrzeć do wnętrza domu Capulettich:-) Za 6 euro, przenoszę się w czasie... Na koniec staję na balkoniku, by przez moment poczuć tę magię:-) Z każdą chwilą przybywają coraz większe tłumy... Warto zatem pojawić się tam z samego rana:-)

Na lewo mieści się wejście na balkonik:-)

Zdjęcie ani trochę nie oddaje uroku sypialni.

Niebieskie, zwiewne firanki w oknach uwieńczonych łukami.

Lniana pościel, łóżko niezwykłe ...

Ujęła mnie najmocniej:-)

Już po chwili takie zdjęcie byłoby nieosiągalne,

 tj samotnej Julii bez rąk wielu na jej piersiach  

-dotknięcie ich przynosi szczęście w miłości:-)

To co rysuje się najpierw, wchodząc do starego miasta, to wzniesiony w I wieku n.e. rzymski amfiteatr. To w nim odbywały się w starożytności walki gladiatorów przy trzydziestotysięcznej widowni. Do dziś na scenie amfiteatru odbywają się rozmaite koncerty, musicale i opery. Kiedyś chciałabym bardzo przeżyć jedno z nich:-)

I to, co urzekło mnie równie mocno, to Piazza delle Erbe:-) Malowniczy plac znajdujący się nieopodal domu Julii. Klimatyczny, z kafejkami i restauracjami i oczywiście z chwytającą za serce architekturą...  

Do tego uliczki... Wąskie, z uroczymi kamieniczkami, usiane kafejkami, butikami i restauracjami. Miasto słynie z bogactwa płaskorzeźb i fresków, zdobiących budynki. Miejsce niezwykłe, romantyczne przy tym bardzo, ze swoją własną historią i piękną legendą miłosną:-) Zapisuję je w sercu dużymi literami:-)

Już po chwili trudno było o miejsce...:-)

Tymczasem dopijam poranną moją kawkę w jednym z zagubionych na wzgórzach Toskanii kamiennych, starych domów, otoczonego oliwkami, nie tak odludnego jednak, jak poprzedni, z zeszłych wakacji:-)

Nostalgicznie nieco może,

ale pięknie:-)

~ bh ~