Starocie bardzo udane...

Wyzwalam się krok po kroczku z wszystkiego, co uwiera,

co niesie dyskomfort, co powoduje napięcie...

Z rzeczy, sytuacji i ludzi.

Z tego, czego w swoim życiu, sercu, głowie i codzienności 

mieć nie chcę. 

Jedno naturalnie zostaje gdzieś z tyłu, 

jednak większość, to świadome wybory i decyzje.

I choć na początku czuje się z tym troszkę nieswojo,

to zaraz potem, no może nie tak od razu, 

jednak przychodzi ukojenie, spokój i ulga.

A nade wszystko duma i radość, 

że oto znów poszłam za głosem serca.

Brzmi to być może zagadkowo bardzo.

Chodzi najogólniej o wyplątywanie się z narosłych przez lata czyichś oczekiwań względem mnie, 

znajomości i przyjaźni, 

ukierunkowanych wyłącznie na siebie, 

roszczeniowych po prostu.

Jak śpiewa pani Celińska,

`z drobnych supełków byłam cała, lecz się wydostałam...`

Z takim lekkim dziś sercem, 

wyruszyłam można by rzec skoro świt,

bo w szarości nieba,

na moje ukochane starocie na Szombierki.

Powróciłam z całą górą perełek i szczęśliwa:-)

Spod ciężkich, deszczowych chmur co rusz wyzierało słońce

i nie przeszkadzał mi nawet deszcz, 

który obficie popadał w międzyczasie.

Cudnie mi pośród tych wszystkich starutkich

mebelków i drobiazgów...

Moje dzisiejsze skarby:-)

Sporo dziś wózeczków przeuroczych napotkałam.

I krzesełka ogrodowe niczego sobie:-)

Ten oto stoliczek pozostawiłam z bólem serca.

Nie miałam już miejsca w samochodzie.

I bardzo pomysłowe DIY ze starego okna:-)

Pięknej soboty wszystkim:-)

I spokoju w sercu...

~ bh ~