Dobra zwyczajność

Moje poranki ostatnio, to najpierw skupianie się nad ilością kropel kawy, które z trudem spływają do mojej ulubionej filiżanki. Znów buntuje się mój ekspres, a ja tak już tęsknię za swobodnie płynącą stróżką czarnej cieczy. Nie pomaga czyszczenie, to chyba coś poważniejszego. Niestety. Dziś naliczyłam siedem łyczków:-) To i tak sporo. Byleby poczuć tę woń i choć troszeczkę smak. 

Jak dobrze, że na tę popołudniową, albo drugą poranną kawkę, mogę zwyczajnie wsiąść w samochód i pojechać do pracowni:-) I jakież to przekorne, że w takich kryzysowych momentach, kiedy coś się kończy, gdy czegoś nagle brak, jeszcze mocniej do tego się tęskni. A i też docenia czas, kiedy można było się tym cieszyć. Choć naonczas wydawało się takie naturalnie oczywiste, że jest. Z wieloma `rzeczami` jest podobnie. Ze zdrowiem, z bliskimi, z dobrą, niezakłóconą naszą codziennością... Nic, tylko czerpać radość i cenić wszystko dobre:-) Dostrzegać i układać w sercu tę prostą zwyczajność, niosącą dobre emocje i wewnętrzny spokój...

Cieszyć się, że jest:-)

W mojej zwyczajności pobyłam sobie we wnętrzach, które kocham...

Nasyciłam oczy, poczułam smak i zapach porannej kawki 

i zaszyłam się w pracowni (domowej) z moimi zasuszonymi różyczkami.

Nie mieściły się już pod stołem.

Przebrałam zatem wszystkie i pozostawiłam jedynie łebki:-)

Wydawało się, że wypełnią całą dzieżę, 

ale i tak na kilka wianków wystarczy:-)

Miłego, niedzielnego popołudnia wszystkim💗

~ bh ~