Tak mało trzeba nam...

Ciasto w piekarniku, w tle pan Michał Bajor (w ostatnich dniach codziennie towarzyszy mi Jego muzyka), w powietrzu unosi się zapach upranych, lnianych obrusów, serwetek i narzuty, do których wzdycham równie mocno, jak do całej reszty moich starociowych, najnowszych zakupów:-)

Kołnierzyk i jedna z haleczek.

A ja czyszczę swoje zakupione wczoraj na starociach sztućce:-) Tak na szybko, byle już móc ułożyć je w szufladzie. Potem będę je sobie dopieszczać. 

Nawet na szybko jest różnica:-)

Sztućce wyczyściłam, pora ułożyć je w mojej kredensowej szufladzie:-)

Ciasno w niej już bardzo. 

Czas, by wykorzystać również i drugą szufladę:-)

Uprasowałam też swoje koronki:-) Jestem nimi zachwycona! I nie tylko mam ochotę na nie patrzeć, ale również i nosić:-) Kiedy prasowałam kolejną haleczkę, rozmyślałam nad ich historią, pochodzeniem. Myślałam o kobiecie, która wiele lat temu, tak jak ja, stała przy stole najpewniej lub desce ułożonej na dwóch krzesłach (deska do prasowania to stosunkowo nowy wynalazek, a kiedy już zaistniała, nie w każdym domu była, radzono sobie zatem inaczej) i żelazkiem z duszą, prasowała z namaszczeniem każde ramiączko, każdą falbankę...

Zazdrostkę póki co ułożyłam na stoliku.

I inne drobiazgi tu i tam.

Pojemnik emaliowany na naftę:-) 

Dawniej służył do nalewania nafty do lamp naftowych.

Starutka  kobiałka z wikliny takiej jak lubię:-)

W międzyczasie ciasto wyjęłam już z piekarnika:-)

To wczorajszy talerzyk z bardzo starą sygnaturą:-)

A dziś rano nasz uroczy przybysz gościł się jeszcze ziarenkami i odpoczywał. Po czym uniósł się wysoko, zatoczył koło nad domem i odleciał... I z jednej strony bardzo się cieszę, że nabrał sił i mógł pofrunąć, z drugiej smutno mi jakoś...

A ja wciąż przeżywam wczorajszy, niezwykły dzień:-)

Calutki pięknie mi upłynął, 

z cennymi bardzo emocjami.

I znów powiększyło się grono cudownych Kobiet, 

które poznaję dzięki pracowni:-)

Tak mało trzeba nam i dużo tak...

Spokojnej i radosnej niedzieli wszystkim🌞

~ bh ~