Wspomnień kilka

Wymyśliłam sobie kozę do naszej pracowni. Zimno w niej, pomimo, że kaloryfery ciepłe... Aż się boję pomyśleć, co to będzie, jak nadejdzie prawdziwa zima. Oto moja inspiracja:-) Taka byłaby szczytem marzeń:-) Znaleziona na jednym z blogów, który regularnie odwiedzam: klik. 

W moim rodzinnym domu były spore,

po sam sufit, piece kaflowe:-)

Pamiętam moment, kiedy rozpalałyśmy z mamą ogień i wpatrywałyśmy się w płomienie:-) Jakby chcąc tym sposobem poczuć szybciej to miłe ciepełko, które wypełniało nieszybko wysokie wnętrza. Miały ok 3,2-3,5 metra. Jak to w starych kamienicach:-) A potem tulenie się do cieplutkich kafli, gdy tylko poczułam, że mi zimno... 

Bardzo podoba mi się piec z poniższego zdjęcia:-)

To już iście królewski okaz-)

Prawdziwa ozdoba.

Jaki by nie był, już zawsze będzie przypominał mi te z dwupokojowego mieszkania nad rzeką, w którym spędziłam szczęśliwe lata mojego dzieciństwa. Z moimi kochanymi rodzicami:-)

Potem też, kiedy odnalazłam `moje` Gliwice,

pozostawiając rodzinne miasto daleko za sobą,

tak było o wiele łatwiej,

dzięki życzliwości niektórych ludzi, 

zamieszkałam znów w dwupokojowym mieszkanku w starej kamienicy:-)

W jednej z piękniejszej części Gliwic. Niektórzy twierdzą, 

moja córka np, że najpiękniejszej:-)

Przy parku Mickiewicza, z pięknym, dostojnym pomnikiem wieszcza:-)

I znów miałam swój piec kaflowy:-) 

Tyle że jeden na calutką przestrzeń. 

Do kuchni nie dochodziło już ciepło...

I może trudno w to uwierzyć, 

ale na oknach od strony wnętrza, wisiały zimą sople:-)

Łazienka mieściła się w dalszej części, za kuchnią, 

tam też było dość zimno.

Jednak przez ten krótki czas, kiedy jako młodziutka dziewczyna zamieszkałam w swoim pierwszym mieszkanku, 

byłam tam bardzo szczęśliwa:-)

I tak piec kaflowy przywołał wspomnienia...

To niezwykłe, jak wielką mają moc.

Ileż emocji rodzą w sercu, jakby coś wydarzyło się zaledwie wczoraj. 

A przecież to już tyle lat minęło.

One wciąż żyją i tak samo mocno poruszają...

I choć zamiar dziś miałam zupełnie inny, nie potrafię póki co 

i może też nie chcę, wychodzić poza tę miłą memu sercu nutę, przywołującą tamten dobry dla mnie czas.

Choć też niełatwy, 

samotny...

Dziś też jedna z piosenek, którą pamiętam z dzieciństwa.

Pan Fogg bardzo często umilał nam czas:-)

Uwielbiała go moja kochana mama, a dzięki niej i ja...

Choć teraz mocniej:-)

 

Pięknej soboty życzę wszystkim💗

~ bh ~