Nie czekam, aż samo wszystko się poukłada...

Obecny czas nie napawa optymizmem i pobudza do wielu refleksji... Zaburza poczucie bezpieczeństwa i podważa to wszystko, co winno być nienaruszalne... Pragnę wierzyć, że wszystko się ułoży, że przebudzimy się znów w spokojnym, normalnym świecie. Tymczasem chcę cieszyć się każdym porankiem jak dotychczas, dbać o siebie jeszcze mocniej... Napawać się niezmiennie wszystkimi cudami przyrody. Spędzać wolne chwile tak jak kocham. I tym zajmuję swoje myśli. Choć to nie jest łatwe, w przypadku myśli. Są tak natrętne i bezczelne, że tylko zdecydowany upór sprawi, że odpuszczą, że uwolnią umysł i wypuszczą go ze swoich zaborczych szponów. Chodzi o wybór, jakim myślom i emocjom ulegnę. Uczę się wybierać, bo jestem bardzo emocjonalna. Dobrze i źle za razem. Wszystko przeżywam w dwójnasób. Zarówno piękne i pozytywne zdarzenia, jak i te trudne. To przekłada się na każdy aspekt życia...

Z podejmowaniem wyborów zmagamy się każdego dnia. Nie zastanawiając się nieraz, odruchowo, intuicyjnie. Nadchodzi jednak moment w życiu, kiedy bardzo wyraźnie uświadamiamy sobie tę niezwykłą sposobność, że  nie musimy godzić się na wszystko. Możemy podjąć działanie, które podpowiada nam serce. I to najbardziej uwalniająca chwila spośród wszystkich dotąd. Kiedy nadchodzi tego świadomość, nic już odtąd nie będzie takie samo. Nie może być. Wierzę, że każdy ma w sobie nieograniczone możliwości i siłę. I jeśli bardzo się w coś wierzy i bardzo pragnie się czegoś, to to się stanie. Wystarczy zrobić jeden maleńki kroczek naprzód. Po nim przyjdzie kolejny. A potem już cały świat będzie nam sprzyjał. Podsunie rozwiązania, o których wcześniej nie pomyślelibyśmy. Pragnę kreować swoją codzienność. Nie chcę już czekać, by wszystko samo jakoś się poukładało. Mam wpływ i nieograniczoną moc, by zmieniać swój świat, jeśli jest mi w nim źle... Jedyne, co to utrudnia, to lęk. Potrafi paraliżować. Wewnętrzny krzyk jednak prowadzi mnie za rękę, przypomina, co tak naprawdę jest ważne, pomaga unieść wysoko głowę i iść po swoje przekonania i marzenia...

Tymczasem umilam swoją przestrzeń dekoracyjnie:-) Dyńki w starociowych naczyniach uwielbiam! Na stole jadalnianym, na półce kuchennej, w salonie, w przedsionku... 

Dawno już skończył się  mój zapas świec,

a bez nich źle mi:-)

Wosk pszczeli i sojowy czeka od dawna już,

zajmę się tym dziś może.

 Moja `nowa`, cudna szafeczka w calutkiej okazałości:-)

Czerwień w mojej kuchni!:-)

Rzecz raczej niespotykana.

Jakoś tak sielsko mi z nią:-)

Słój na ciasteczka czeka:-)

Wianeczek tu i tam...

Miło mi na sercu, 

gdy otaczają mnie przyjemne dla oka przedmioty i widoki. 

Ubogacają moją rzeczywistość. 

Sprawiają, że jest mi po prostu dobrze:-)

Spokojnej niedzieli z chwilką miłą dla siebie💗

~ bh ~