Będę sprawiać sobie miłe rzeczy...

Jeszcze mocniej doceniać mam życie? I każdy nowy dzień? Dobrze! Będę. Bardzo chcę. Życie przyniosło mi nową znów lekcję. Bardzo trudną. Pełną bólu, cierpienia i pokory. Minęło 12 dni, w których doświadczyłam beznadziei, ludzkiej nieczułości, samopoczucia tak złego, że nie sposób przywołać odniesienie... Potem kolejne sześć dni trudnych bardzo, choć już dało się funkcjonować. Przetrwałam i oto jest znów dobrze:-) Dziś po raz pierwszy poczułam się normalnie:-) W pierwszym dniu wiosny! Myślę o wszystkich, którzy cierpią. Którzy żyją w bólu, bo pomoc z jakichś przyczyn jest bardzo utrudniona czy też niemożliwa. Ja mam ogromne szczęście! Powracam do zdrowia:-) Z sercem pełnym radości i oczekiwania... Na pierwsze, wiosenne kiełki. Na woń budzącego się dnia. Na śpiew skrzydlatych stworzonek dobiegający przez uchylone wczesnym rankiem okna. Jestem taka szczęśliwa:-) Przede mną to wszystko cudowne, co przydarza się nam każdego, mijającego dnia. Z wdzięcznością przyglądać się będę i celebrować jeszcze piękniej każdą mijającą chwilkę. Bo nie jest mi dana raz na zawsze. Tak jak zdrowie. Pomimo moich codziennych starań, nie miałam wpływu na to, co przyszło. Przyjmuję z pokorą to doświadczenie. Nie chcę pamiętać już tego co było trudne i złe. Idę dalej bogatsza o uważność jeszcze większą i wdzięczność:-) Mam ochotę na wszystko:-) Opróżniłam szufladę ze sztućcami na początek. Miejsce tych z Ikei, używanych od lat zajęły ukochane moje, starociowe, zdobne:-) Przygotowałam dla siebie ulubiony mój budyń:-) Nałożyłam do ulubionej miseczki i zjadłam go ulubioną, starutką łyżką, której dotąd szkoda było mi używać. Już tak nie chcę. Nie chcę niczego sobie żałować. Nie chcę odkładać niczego na potem, na lepszą okazję. Najlepszą chwilą jest ta, która trwa teraz! A ja wciąż rozmyślałam nad tym co będzie, albo o tym, co było... To co jest teraz, jest najcenniejszym skarbem;-))) I jeszcze mocniej pragnę cieszyć się każdym dniem, każdą chwilką, która się przydarza:-) Rozpoczynam od moich sztućców i naczyń. Od przyrządzania dla siebie posiłków na jakie tylko przyjdzie mi ochota:-) Bez myśli, że dla siebie tylko nie ma sensu. Dziś już tak nie myślę:-) Będę dla siebie dobra. Będę dla siebie cierpliwa. I będę sprawiać sobie miłe rzeczy. Szczęśliwa wciąż moimi porankami i wszystkimi cudami dziejącymi się tuż obok. Bo jest już dobrze:-) Bo mam swoją szansę, by przeżyć dany mi czas. Najpiękniej i najpełniej, jak tylko to możliwe. I tego chyba trzeba po prostu samemu doświadczyć. Poczucia straty. By przemyśleć wszystko i przewartościować. To jak przebudzenie z letargu. Z codziennej rutyny, w której wszystko po prostu było. Przede wszystkim siła i zdrowie. Dziś mogę docenić jakie to cudowne uczucie, kiedy jest mi dane czuć się normalnie:-) Kiedy nic nie boli i mam siłę, by wyjść z łóżka, by rozpocząć swój dzień. Tym mocniej przeżywam, bo dziś nastała wiosna:-) A wraz z nią moje też ozdrowienie i przebudzenie... Witaj zatem życie! Rozkwitaj w każdym kiełku i pąku. W pomarańczowych porankach. W świergocie porannym.  Życie jest darem i najpiękniejszym cudem! Sprawiajmy, by było takie, jak podpowiadają nasze pragnienia. Bo kiedy jesteśmy zdrowi, wszystko zależy od nas:-) I wszystko po prostu jest możliwe! Zmieniajmy, upiększajmy, twórzmy i celebrujemy naszą codzienność! A przy tym żyjmy tu i teraz:-) To najcenniejsze, co możemy sobie podarować. Z uważnością spoglądając na piękno budzącej się przyrody. Przed nami najpiękniejszy czas. Wszystko powolutku, jakby z niedowierzaniem, że to już, budzi się do życia:-) A wraz z przyrodą, budzi się moje serce:-)) Też z niedowierzaniem trochę:-) Przede wszystkim jednak z wdzięcznością niezmierną, że znów może być normalnie. Choć tak bardzo inaczej za razem...

Kilka oto oznak mojego dobrego samopoczucia:-)

Od rana ogarniałam, dekorowałam, przemieniałam. A potem delektowałam się tym wszystkim, co mnie otacza:-) Achhh, jest tak pięknie:-)))

Stare, cudne okiennice, pokryte patyną, 

zakupiłam niedawno w ilości sztuk czterech:-)

Do mojego nowego domu...

Póki co zdobią przestrzeń salonu i klatki schodowej.

 

 

 

 

 

 

To wszystko zaś, z czym emocjonalnie rozstałam się już, 

można znaleźć na IG na nowym, moim profilu.

Zapraszam zatem na profil sprzedażowy na Instagramie @minione.sklep.

Czekają tam na nowy swój domek skarby starociowe przeróżne:-)

 Podzielić się pragnę czymś niezwykłym jeszcze 

i ponad miarę wyjątkowym.

Oto żywe mumijo do użytku wewnętrznego i zewnętrznego.

Panaceum na wszystko.

Mnie pomogła właśnie ta substancja. 

Naprawdę warto mieć ją w zasięgu ręki 

i codziennie profilaktycznie zażywać.

 Na początek zaś warto przeczytać klik.

Ja zakupiłam swoje w sieci.

Nie jest tanie, warte jednak niewątpliwie swojej ceny.

Nastała zatem:-) Ukochana, wyczekana...

Upajać się pragnę nią i wszystkim co sprawia.

Cudownej, zdrowej i szczęśliwej WIOSNY!

~ bh ~