Dostojna moja codzienność:-)

Cudownie jest sięgać na co dzień po wszystko, co odkładałam na specjalne okazje... Szkoda tylko, że tak późno. Dobrze mi z tym tak bardzo:-) Codzienność moja przybrała inny zupełnie smak:-) Zatem ciasto na pierogi zarabiam już na drewnianej mojej desce okrągłej, którą dotąd traktowałam jak eksponat muzealny... Rozwałkowuję je wałkiem ceramicznym i układam na deseczkach ceramicznych. Wcześniej były to stolnica/cerata i wałek plastikowy. Ciasto na chlebek zaś wyrabiam w jednej z ulubionych mis ceramicznych, nakrywam ściereczką z Toskanii do wyrośnięcia. Wodę z cytryną nalewam z dzbanka szklanego, najpiękniejszego z tych które mam. Dotąd sama siebie ograniczałam. Kilka mis, dzbanków i innych naczyń tych codziennych, niesygnowanych, prostych, których nie szkoda mi było, wypełniały moje codzienne półki.
Te zaś piękniejsze, zdobniejsze, cenniejsze, służyły do podziwiania jedynie... Podobnie z ubraniami, perfumami, ściereczkami, ręcznikami... Przeżyłam w takim oszczędnym traktowaniu wszystkiego najpiękniejszego w moim otoczeniu całe swoje życie. Odkąd pamiętam, tak właśnie podchodziłam do przedmiotów. Ostatecznie oddały mi tylko maleńką część swojego potencjału. Teraz to wiem:-) Bo zaznałam niezwykłości płynącej z korzystania z tego wszystkiego bez wyrzutów sumienia, przyzwalając sobie na to co najlepsze:-) To chyba znów jeden z nawyków wyniesionych z dzieciństwa... Przywołuję obraz kryształowych naczyń, które moja kochana Mama regularnie polerowała i układała za szybą kredensu. Nigdy na co dzień z nich nie korzystając. Sprawiały radość już samym faktem, że są... Dziś przełamuję nareszcie ten schemat myślowy. Pragnę smakować życie pełnymi garściami, w każdym jego niedostępnym dotąd aspekcie. Począwszy od spacerów wczesnoporannych, zanim wstanie słońce, poprzez oddawanie się swoim pasjom, na sączeniu kawki z najpiękniejszej mojej filiżanki kończąc:-) Tak, by każdy dzień jawił się jako cud najpiękniejszy, ja zaś będę mogła uczestniczyć w nim bez żadnych ograniczeń:-) Wewnętrzny generał skapitulował:-) I cieszę się, że choć późno, w ogóle zdążę poczuć, jak to jest:-)) Sama sobie jestem teraz drogowskazem. A to czym będę się kierować już tylko w moim życiu, to szept mojego serca...  

Patera ulubiona i klosz stary na wyciągnięcie teraz ręki:-)

I słoje apteczne, wcześniej ukryte w szafie...

Ostatnia tli się już świeczuszka pszczela.

Te lubię najmocniej.

I uwielbiam je wytwarzać w swojej kuchni jeszcze bardziej teraz:-)

I zawiesiłam dziś półkę nad stołem.

Już dawno miałam ochotę wkomponować ją gdzieś u siebie.

I oto jest:-)

 

Tak to za sprawą jednej maleńkiej zmiany postrzegania rzeczywistości, a właściwie przyzwolenia sobie na to, 

by stała się dostojniejsza i piękniejsza po prostu,

sprawiłam sobie nieopisaną przyjemność celebrowania wszystkich niepozornych, codziennych czynności...

Tak niewiele potrzeba:-) 

~ bh ~