Niepozorny rozmaryn

Rozmaryn lubię bardzo. Zachwycam się, kiedy po zimie wypuszcza swoje pierwsze listeczki w moim zielniku, zimą, kiedy święta... Nie wiedzieć czemu, w tym czasie jest dla mnie równie ważny co jemioła. Przy tym pachnie, wygląda, a i smakuje. Dziś nabrał dla mnie również głębszego znaczenia. Przeczytałam, że symbolizuje przyjaźń, miłość i wierność. O tutaj klik. I to nic, że być może to sponsorowany wpis, piękny jest. Pod palcami mokre policzki, w sercu tęsknota jakaś... Do tego niebo deszczowe i szare za oknem. Tyle wczoraj zadziało się u mnie,  w tym emocjonalnym znaczeniu. To niezwykłe, że w jednym momencie, można uświadomić sobie tak wiele. Tak po prostu. A dziś rano jeszcze ten tekst. O tylu rzeczach myślę i marzę, tymczasem potrzeba mi tak niewiele. Spokoju i ciszy. Wypełniającej powietrze i serce. Poranków, kiedy tak jak dziś, przynoszę sobie do łóżka kawkę i drożdżówkę z kruszonką... Wieczorów, kiedy mogę położyć się wcześniej bez wyrzutów i tłumaczeń. Dnia, w którym wszystko się mieści. I dzieci, i pracownia, i ogród i popołudniowa chwilka moja.

Jakże inaczej powraca się do domu, po całym, ciężkim, ale cudownym  dniu, kiedy wiem, że nikt nie ma do mnie o to pretensji. Kiedy wiem, że następny poranek będzie już leniwy, a po nim nastanie ten wspólny czas, którego zabrakło wczoraj. Wszystko płynie jakoś naturalnie, spokojnym, swoim rytmem... Tęskno mi do takiego czasu, kiedy będę mogła budzić się i zasypiać w zgodzie ze swoim pulsem. Bez poczucia winy, z lekkim sercem...

Niezapominajka zaś, przywołuje wspomnienia z dzieciństwa.

 I w takie dni jak dziś, łączą się one wszystkie.

I wspomnienia i tęsknoty... 

 ~ bh ~