W moim starociowym raju

Potrzebuję zatrzymujących wzrok, pięknych przedmiotów i dekoracji jak powietrza... Jest niedzielny poranek. Właśnie obudziło się słońce na moim niebie. Popijam siemię i patrzę. Z zachwytem, z radością, z bijącym sercem. Otaczam się tyloma przedmiotami. Wszystko odnajduje swoje miejsce. I żadnego z tych miejsc nie wyobrażam sobie bez tychże dodatków. Karmię nimi swoją duszę. Są mi niezbędne. Bym mogła żyć tak jak kocham. Kiedy zdarza mi się odwiedzić kogoś, zawsze przyglądam się wnętrzu. Jak jest zaaranżowane, na mebelki, dekoracje. I w większości z nich nie umiałabym żyć. I to właśnie ta odmienność... Postrzegania, upodobań, swoich własnych wyobrażeń. Zastanawiałam się wczoraj, jak to jest, kiedy kształtuje się i utrwala wyobrażenie swojej przestrzeni. Bo zrozumiałe jest to, że każdy postrzega ją inaczej. Ja uwielbiam wnętrze pełne starociowych mebelków i dodatków, ktoś inny jednak wybierze nowoczesne rozwiązania. I to jest niezwykłe:-) I ja i ten ktoś, czujemy się w swoim domu cudownie. I tak poszukując odpowiedzi na moje pytanie, natknęłam się na ten oto wpis klik. Ciekawy sam w sobie, włącznie z komentarzami pod nim:-) A sięgając wstecz, do domu mojego rodzinnego, zauważam jedno podobieństwo, przywołując obraz mojej kochanej Mamy. Na pewno przywiązywała wagę do drobiazgów i dodatków. Lubiła się nimi otaczać. Nie były to starocie. Ani też biała ceramika, które królują w moim domu. To jednak nie ma tutaj znaczenia. Ona po prostu kochała dekorować i upiększać swoją przestrzeń. Czerpała radość z tych dodatków, cieszyła się, że są, że może zawiesić na nich oko, przestawić coś, by nowy swój nabytek wyeksponować mocniej:-) Robię przecież dokładnie tak samo:-) I tutaj być może przejęłam tę słabość od mojej Mamy. Co zaś się tyczy stylu, gustu czy zmysłu, którymi kierujemy się przy urządzaniu swoich wnętrz, kształtują się raczej indywidualnie, zmieniają się i dojrzewają wraz z nami. Nie nabywa się ich ani nie dziedziczy.
Pamiętam... byłam wówczas małą dziewczynką i niezwykłe, że taki właśnie obraz zachowałam w sercu..., moja Mama poprosiła mnie po dłuższej chwili wahania i rozważania czy zakupić czy nie, bym poszła na rynek i dokupiła do nabytego już, kryształowego półmiska inne naczynko, mniejsze:-) Domyślam się, że stanowiło to za duży wydatek. A jednak decyzja zapadła i już po chwili stałam w drzwiach z kryształowym, brązowym, koszyczkiem:-) Pamiętam też, że stałam w długiej kolejce:-) Przez wiele lat, wszystkie swoje oszczędności przeznaczałam na starocie:-) Nie raz zdarzało mi się stać przy starociowym jakimś stoisku i rozważać, czy powinnam ulec pokusie zakupienia czegoś. Czasem wygrywał rozsądek, czasem dawałam się ponieść chwili i ostatni swój grosz lokowałam w starej szafie albo w barokowym świeczniku:-) Dziś, sącząc siemię, a po nim kawkę poranną, napawam się tym wszystkim, co mnie otacza:-) Na przemian z cudownie zmieniającym się niebem. Swoją drogą zwiastującym dla odmiany pogodny, słoneczny dzionek:-) I to moje chwile szczęścia... Codzienne i powszednie. Tutaj jest mi dobrze, pośród stolików z falbankami, białej emalii, zasuszonych hortensji i lnianych obrusików z monogramami... To mój starociowy raj. Nie chcę innego:-)

A dziś pani Lora:-)

Pięknej, pysznej i błogiej niedzieli wszystkim💗

~ bh ~