Moje małe/wielkie odkrycia

Zastanawiam się co sprawiło, że od powrotu z Toskanii, wysączyłam kilka zaledwie łyczków kawy. A to już przecież niecałe dwa tygodnie. Kawę piłam od zawsze i często. Była moim świętym rytuałem, obok jeszcze kilku:-) Aż tutaj nagle, ni stąd mi zowąd, smak nie ten i potrzeba codzienna, na równi z powietrzem niezbędna dla funkcjonowania, znika i już. Tak po prostu. Ot życie. Nieprzewidywalne, nieoczywiste, niezrozumiałe. Nie walczę, przyjmuję, tak widocznie ma być. Wyrasta się z książek, ze znajomości, z używek może też:-) Choć to druga, a nawet trzecia niecelowa `rezygnacja` z czegoś. Za każdym razem po powrocie z dłuższego, wakacyjnego wyjazdu. Jak dotąd, bardzo korzystne dla organizmu, dla zdrowia. Poprzednia, przyniosła dietę bezmięsną.
Bezpowrotnie:-) I kiedy tylko powracam do tych kilku wspomnień (klik), utwierdzam się całą mocą w tym nieplanowanym przecież stanie rzeczy, ale jakże zbawiennym dla ciała, dla duszy, a przede wszystkim dla świata zwierząt:-) Powracając do kawki, już tak przywykłam, by coś rano sączyć, że zamiennie, filiżankę siemienia lnianego zaparzam, by na czczo przy świecach i gazetkach tudzież książce (biografii pani Krystyny Sienkiewicz na przykład) popijać w błogim, wczesnoporannym, moim tu i teraz.

A że siemię warto pić, kilka słów tutaj klik. 
Tymczasem nastał piękny, słoneczny czas:-) Tak wyczekany, wytęskniony. Jeszcze w czwartek, w strugach deszczu robiłam kwiatowe zakupy, by już następnego dnia, otulona promieniami słońca, układać je w naczyniach w zgrabne kompozycje:-) A to, czym pragnę się podzielić, to mój zachwyt nad makówkowymi, dostojnymi pięknościami...

Napatrzeć się nie mogę, choć pozostało po nich zdjęcie jedynie:-(

Ale to nie koniec moich odkryć:-)

Od powrotu z Toskanii, sporo zmieniło się w moim kulinarnym życiu, 

ale i wewnętrznym, duchowym...

Krok po kroczku, otwieram serce i umysł na nowe,

niepoznane dotąd smaki, ale i myśli i prawidłowości, 

które w tak zaskakująco niezwykły sposób kształtują na nowo moje nawyki i przyzwyczajenia. Niosą przy tym wewnętrzne paliwo i dobrą energię. Krótko mówiąc od tego czasu gotuję z panią Pawlikowską:-)

Poczyniłam spore zmiany.

Na początek kilka nieśmiałych ruchów,

delikatne zakupy w sklepie z bio żywnością,

jedna czy dwie zupki z dodatkiem przypraw, których dotąd nawet nie znałam i... wzięło mnie:-)

Na tyle mocno chłonę ten cały zdrowy jedzeniowy i duchowy świat, 

że od wczytywania się i wsłuchiwania w nowe przepisy i dobre myśli rozpoczynam i na nich kończę dzień.

Na tym jednak nie koniec. Realizuję te najbliższe mnie samej w praktyce.

I tak na początek, z kuchni i ze spiżarki usunęłam śmieciowe jedzenie i przyprawy.

Moja nowa, zdrowa szuflada:-)

Do tej pory wciąż porządkowałam swoją szafę, 

teraz przyszła pora na inne aspekty mojej codzienności, 

o ileż wartościowsze od przekładania bluzeczek i sweterków:-)

Ileż to czasu upłynąć musiało, by ten jeden impuls przyniósł tak nieoczekiwane zmiany...

Przecież wciąż mówi się o zdrowym trybie życia, o diecie właściwej dla ciała, o dążeniu do wewnętrznej harmonii i pielęgnowaniu jej.

Jednak każdy widocznie ma swój czas. 

Dla każdego będzie to inny moment.

Kiedy nastanie, wszystko staje się takie oczywiste i zrozumiałe.

I nic już nie będzie takie jak dotąd.

NIC!

Nie dlatego, ze tak wypada, czy trzeba by tak postępować.

Moim największym motywatorem jest ogromna wewnętrzna potrzeba i chęć, 

by w tę stronę iść:-)

Idę zatem:-) Z ochoczym i otwartym sercem,

z pragnieniem, by taką radość móc przeżywać każdego dnia...

A przy tym i chęci na wszystko jakby więcej i energii.

Tym sposobem blat stołu jadalnianego doczekał się odświeżenia:-)

A planowałam by to zrobić wiele miesięcy temu.

I nadzieja jakaś kiełkuje większa i wiara, 

że wszystko pięknie i dobrze będzie...

Byle tylko nie ulegać temu drugiemu głosowi, który wciąż podpowiada... zostaw, odpocznij, zjedz tamto, po co to wszystko...

Tak, wciąż jest, tylko jakby słabszą z dnia na dzień  ma moc.

Bo kiedy ma się tę miłą świadomość, że to ja decyduję, czy pójdę pobiegać, czy pozostanę z książką na wygodnym, tarasowym leżaczku,

bez namysłu robię to pierwsze:-)

Po czym, nie ulegając myśli, że chyba nie chce mi się już nic,

idę ugotować pyszny, wartościowy posiłek.

Tak z każdą inną czynnością.

I znów wszystko sprowadza się do wolności:-)

Ku której od dawna już zmierzam.

Tutaj wolność, to mój wybór

i nie uleganie wewnętrznym głosom, 

które dotąd hulały sobie w najlepsze w mojej głowie.

Wiedziałam czego pragnęłabym najmocniej,

 pozostawałam jednak bierna.

Taką miały moc...

A oto mój stół w nieskazitelnie białej odsłonie:-)

I wnętrze lżejsze nieco, bo i wyniosłam kilka znów przedmiotów.

Ławka też oczyszczona z farby...

Ale to już nie do końca moja zasługa:-)

Puściutko też i w kuchni:-)

Jak na mnie:-)

To jeszcze moja ulubiona ostatnio zupka:-)

I akcent muzyczny przemiły:-)

~ bh ~