Dobry rok

Uciekł mi jeden dzień. A dokładnie czwartek. Żyłam w przekonaniu, że jest środa. I przez to kilka zabawnych momentów miałam:-) Na szczęście chyba, w różnych sytuacjach, które nie końca rozumiem, swoje zdziwienie pozostawiam samej sobie, wszystko i tak jakoś samo się wyjaśnia:-)
Nie dopytuję, nie komentuję, jakoś tak intuicyjnie. I z całą wdzięcznością przy tym za tę swoją intuicję, śmieję się później tylko do siebie samej:-) Tak szybko mija ten tydzień... Oczywiście to za sprawą wolnego od szkoły czasu. A gdyby tak uwolnić głowę i myśli, choć na chwilkę, od poczucia czasu, godzin, dni... Jaką wolność można by poczuć. Tylko czy da się w ten sposób. Nawet jeśli planowanie przenieść się na jakiś koniec świata, bez ludzi, zegarów, zgiełku, ile czasu potrzebuje głowa, by przestać odmierzać czas... By żyć bez nazywania go. Mogę to sobie tylko wyobrazić, jak wolnym wówczas można by się poczuć i przyznam, że do tego tęsknię. I chyba to właśnie doświadczenie umieszczę na swojej liście nieprzeżytych jeszcze emocji, które bardzo chcę zrealizować. A mam ich już kilka, a nawet sporo:-) Ileż ograniczeń nakłada na nas życie, zwykłe, codzienne sprawy. I kiedy tak zmagamy się z nimi każdego dnia, a właściwie dostosowujemy siebie do wymagań, oczekiwań, potrzeb dyktowanych przez ogólnie przyjęte standardy, stwierdzam (i chyba żadne to wielkie odkrycie), że przystosowany jest człowiek do innego... bycia.
Tyle po drodze do realizacji tych dążeń zatracamy, a nie zawsze potem wszystko to przecież wykorzystujemy. To jak ślepa wędrówka, a raczej gonitwa za czymś na pozór niezbędnym. To, czego nam potrzeba często jest na wyciągnięcie ręki i każdy, bez względu na zasobność portfela czy pozycję społeczną, ma do tego nieograniczony dostęp. Do tego jeszcze, uzależniamy od tych "niezbędnych" nam rzeczy własne poczucie szczęścia. I koło się zamyka. Bo przecież postawione cele, często wychodzące poza nasze możliwości, wpędzają nas w ten cały mechanizm zmagań i ciężkiej pracy, by poczuć ten upragniony moment szczęścia. On przychodzi, owszem, tylko na moment. Zmierzam znów do prostego, ale jakże uwalniającego poczucia spełnienia i szczęścia z doświadczania małych, codziennych rzeczy. To refleksja po pewnej wczorajszej mojej z kimś rozmowie. Z osobą wspaniałą, nad wyraz ambitną, mającą świat u swoich stóp, jednak wewnętrznie zalęknioną, przerażoną, smutną... I sama dziś odczuwam smutek, że w kimś tyle może mieszkać strachu, do końca nieuzasadnionego tak naprawdę.

Lista życzeń... Tyle już zgromadziłam przeróżnych notatników, bo to przecież jedna z moich wielkich słabości. Pora, by zacząć je wykorzystywać. Biorę jeden z nich. Notatnik/kalendarz (terminarz brzmi okropnie, przywołuje czekające, niedokończone sprawy i terminy ich realizacji, wyrzuciłam ze swojego słownika). Biały w czarne kropki. W twardej, miłej w dotyku oprawie. Pośrodku szara wstążeczka, by móc zaznaczyć jakiś ważny moment, ciekawą myśl. Zakupiony w sklepie zwykłym, osiedlowym, chyba w Lidlu:-) I już nie mogę się doczekać, by rozpocząć swoją własną listę życzeń. Dla siebie!💗
W czasie adwentowym, taką właśnie rolę pełnił mój adwentowy kalendarz. Niewiele z moich tam zapisanych życzeń zrealizowano. Bo... były moje, wypływały z mojego wnętrza. To ja pomyślałam, jak miło będzie, kiedy dziś moje dzieci pobawią się w ogrodzie z psem. Zapis "Pobiegam z psem w ogrodzie" pozostał tylko zapisem. Podobnie właściwie z wszystkimi moimi adwentowymi życzeniami, które umieściłam w kalendarzowych paczuszkach. I choć smutno mi było bardzo, teraz tak myślę sobie, że niepotrzebnie. Bo spełnienie ich przyniosłoby radość mnie samej, a moim celem, robiąc ten kalendarz, było sprawienie radości moim dzieciom. I cieszyły się, drobiazgami, które poza życzeniami na każdy kolejny dzień Adwentu tam były.
I dziś zapiszę może pierwszą stronę w moim notatniku. Czeka już ulubiony długopis, a właściwie dwa do wyboru:-) Szary w białe groszki lub kolorowy w drobne kwiatuszki.

Wcześniej jednak spojrzę przed siebie, prawdopodobnie za okno, przymrużę powieki i zastanowię się, co mogłoby być dla mnie ważne, czego pragnęłabym dla siebie, co sprawi, że poczuję wewnętrzną radość i chęć dążenia do czegoś pięknego, dobrego, mojego...
Odnajdę to w sobie i spróbuję nazwać:-) A póki co chcę po prostu, 
by ten rok był dobry. Bym mogła każdego dnia budzić się z tym samym radosnym zniecierpliwieniem, by już wstać i by móc cieszyć się czym prędzej swoim czasem, swoim porankiem:-)

Pozostaję przy szarościach. Również w kwestii długopisu:-)

Oswajam wszelkie nabyte niepozytywne myśli i niepokoje:-)

Kilka zbliżeń na  moje niektóre notesiki:-)

Ostatni jest wspaniałą puentą:-)

Cudownego dnia wszystkim!

~ bh ~