I lżej na duszy:-)

 

Rozmowa lub zwykła, niedługa wymiana zdań, niesie możliwość wyrażenia swoich myśli, daje zrozumienie i obraz tego, jak coś postrzegamy. Tak powinno być, jednak nie zawsze jest. Bez chęci usłyszenia i zrozumienia jednej i drugiej strony, to nie zadziała. Nie ma zwyczajnie sensu. I skąd zdziwienie, że tak bardzo można już nie lubić... rozmawiania. Jeśli prowadzi ono donikąd albo zwyczajnie zmierza w jednym tylko kierunku, nie naszym...?
To już nie rozmowa, a informowanie. Daje za to wytłumaczenie i usprawiedliwienie, w razie ewentualnego buntu z drugiej strony, że temat podjęto. I zastanawiam się, czy ilość wypowiadanego... wolałabym tak, proszę posłuchaj, ja tak bardzo nie chciałabym..., czy mogłoby być tak..., przekłada się na zrozumienie, czy jednak nie ma znaczenia? Ostateczne skwitowanie próby wyrażenia swojego zdania brakiem życzliwości i w ogóle bezdusznością, bo... można inaczej coś postrzegać, rodzi pytania i niepokój moralny. Czy to już egoizm, czy może jednak prawo do wolności, również w wyrażaniu swojego zdania... W pewnym sensie, to nie bierze się znikąd. Jeśli coś przynosiło pożądany efekt wiele razy, trudno się dziwić, że wciąż podejmowana będzie próba przekonywania do swojej racji. Na przykład dość skutecznym odwoływaniem się do sumienia lub zwyczajnie zmęczeniem drugiej strony i ostatecznie jej kapitulacją. Tak bardzo cenię umiejętność słuchania. A tak często dzisiaj monolog zastępuje tę prawdziwą rozmowę. Rozumiem, jeśli na kimś nam nie zależy, można puszczać coś mimo uszu w nieskończoność. Niechże się wygada i już. Jednak od kogoś z grona bliskich nam osób oczekiwać można by, że interesuje ich to, co chcemy przekazać. Lub zwyczajnie czekają na odpowiedź na zadane pytanie. Pani Agnieszka Osiecka w jednym z listów do pana Jeremiego napisała, że on otacza się mniejszym gronem znajomych, bo jest bardziej od niej wymagający. I jest w tym sporo racji. Otaczajmy się ludźmi, którzy nas słuchają, dla których ważne jest to, co pragniemy powiedzieć. Oddamy im szczerze to samo. Naszą uwagę, serce, zrozumienie... Takie relacje są cenniejsze, z takimi osobami dobrze będzie nam przebywać i po prostu żyć. Warto być wybrednym i wymagającym, dbać o swoją wolność, szanować własne zdanie, a tym samym cenić i oszczędzać naszą dobrą, pozytywną energię, której przecież tyle tracimy podczas czczych rozmów, po których jesteśmy zmęczeni, często wyczerpani. Jeśli z jakichś przyczyn nie jest możliwe zerwanie takich kontaktów, warto ograniczyć je do tak zwanego niezbędnego minimum. Choć najkorzystniej byłoby z nich zrezygnować. Jednak najpierw trzeba usłyszeć i dostrzec siebie, poczuć, że sami dla siebie jesteśmy ważni. A to największa siła sprawcza wszystkiego 😊

Podobnie jak ludźmi, cenne jest otaczanie się tym co niesie radość i dobre myśli. Również wprawiające nas w dobry nastrój czynności i zajęcia. Ja otoczyłam się już wszystkim co lubię:-) Sporo staroci u mnie i kolory moje. W mojej przestrzeni jest mi dobrze. `Obraz` odgrywa u mnie wielką rolę, stąd ta dbałość o dekoracje przeróżne i szczegóły. Ważne jest dla mnie w jakiej filiżance piję kawkę (w cebulowej), jakim kocem się nakryję (jednokolorowym, miękkim), na jakiej poduszce ułożę głowę (na białej oczywiście), w jakim naczyniu ustawię na stole kwiaty (w starym słoju najchętniej). Ważne są świece, zasłonki, obrusy i serwetki. Misie, pamiątki i wszelkie drobiazgi cieszące moje oczy. To mój świat, z niego płynie miła, dobra energia. W nim lubię przebywać, do niego chętnie powracam. Poza tym co dostrzegalne jest gołym okiem, przywiązuję wagę również do schowków, wnętrz szaf, szuflad i półek. Raz na jakiś czas lubię wszystko uporządkować i przetrzebić. Na co dzień często odkłada się to tu to tam, nie na swoje miejsce różne przedmioty. Utrudnia to z czasem odnalezienie czegoś, co w danym momencie mogłoby być przydatne. Warto zatem przewietrzyć te schowane przestrzenie czasem. Jednak do tego potrzebny jest impuls, ta właściwa chwila:-) Potem jeszcze tylko miła oprawa... Świece, moje ulubione Chilli Zet Ladies w tle, zastrzyk energii w postaci największego kubka yerby i oddaję się tej miłej czynności z wizją pięknie już uporządkowanych szuflad w głowie:-) Zawartość szuflady najpierw ląduje w przygotowanym wcześniej plastikowym koszu. Potem wybieram to, co w tym jednym miejscu chciałbym mieć pod ręką. A zatem coś do pisania i notesiki (są właściwie wszędzie - by móc naprędce zapisać jakąś myśl, nr telefonu, informację), zapalarka (też jedna z wielu w całym domu), miarka (wciąż coś mierzę i dopasowuję), krem do rąk (lubię, gdy jest pod ręką), zapachowe serduszko lub saszetka, by przyjemny zapach roztaczał się dookoła...

Przydadzą się pojemniki przeróżne, koszyczki, pudełeczka...

U mnie stare, porcelanowe mydelniczki:-)

W międzyczasie wstaje dzień:-)

A świece obrazują upływ czasu...

W salonie szufladki przewietrzone:-)

Sporo niepotrzebnych rzeczy trafiło do kosza.

Mnie lżej jakoś na duszy i sercu. 

W oczekiwaniu na następny impuls, bo szuflad sporo jeszcze czeka, 

a i z miłą świadomością uporządkowanych kilku miejsc, 

dobrego dnia pragnę życzyć wszystkim 😊

~ bh ~