Biegnę wdzięczna i szczęśliwa

Wdzięczna i świętująca...

Zapatrzona w budzący się dzień. Cała w dźwiękach, 

które niezmiennie poruszają mą duszę.

Szukająca zachwytów, których tyle dookoła...

A to w przebarwionych słońcem hortensjach.

W konewce starej tuż obok... 

W powiewie rześkiego, porannego powietrza, 

które wciągam długo i zachłannie wczesnym rankiem.

Z przymkniętymi powiekami, 

otulona mięciutkim swetrem i ciszą...

A wszystko zanim wstanie dzień.

Potem już rozświetlone słońcem wszystko, 

inne już i tak samo cudne.

Wdzięczna i świętująca...

Taka pragnę być, każdego poranka i dnia.

Ze swoimi rytuałami wszystkimi, 

czekająca na nowy dzień i na wszystko dobre, 

co czeka. A czeka:-) 

Wystarczy szerzej oczy otworzyć 

i nie sięgać wzrokiem za daleko...

Albo małym gestem jakimś to dobre pobudzić.

To największa chyba moc sprawcza.

Świętująca...

Przy płomyczku świecy, z filiżanką ulubioną, 

chwilkę choć maleńką, ale niechże jest wyjątkowa, 

piękna w swej oprawie, bez szczególnej przyczyny. 

Dla siebie, dla westchnienia jednego, 

by nie czekać, nie szukać, by czuć, żyć, 

radować się i zachwycać w każdym możliwym momencie. 

W prostych, codziennych rzeczach.

Które każdemu dane są przecież bez wyjątku:-)

A przy tym dobrą być dla siebie!

Lubię bardzo:-)

Dbać o to, czym karmię swą duszę, swoje ciało...

Z książką miło chwil kilka spędzić, 

w muzyce tej co lubię zmysły ukoić.

Posiłki takie przyrządzić, by dobrze i zdrowo czuć się, 

a przy tym i dzięki temu, 

wstawać wcześnie pełna energii i siły.

Wszystko razem współtworzy tę dobrą aurę i samopoczucie.

 A tyle ku temu możliwości, 

by taką rzeczywistość dla siebie budować:-)

Każdego dnia. 

Pomimo niezrozumienia czasem...

Na przekór nieraz temu, co dzień przyniesie.

Dla siebie:-) Warto!

A skoro świętująca, to skupiająca się na tym, co dobre...

I tak chyba łatwiej jest i milej. 

Kiedy za oknem zimno, wietrznie i deszczowo,

można powiedzieć sobie... a teraz zapalę świece, zaparzę herbatkę z imbirem, rozpalę w kominku... Tak miło w domu, ciepło,  bezpiecznie... I otulona mięciutkim kocem, 

z książką lub ulubioną muzyką w tle, 

wykorzystam tę nie najlepszą aurę dla siebie.

Zamiast tego można też widzieć jedynie to, 

czego przez tę `głupią` pogodę zrobić nie mogę...

Nie pójdę na rower, choć bardzo chciałam, 

nie posadzę kwiatów, ogólnie źle mi bez słońca i ponuro...

I tak to przywłaszczam sobie na zawsze cytat z napoczętej wczoraj książeczki pana Kydryńskiego.

 Zapożyczony także. 

Abyście byli uważni na to, co jest...

Tak bliskie to memu sercu, 

w kilku zaledwie słowach, wymowa tak głęboka i mądra.

Trafiająca, inspirująca, budująca...

...chociaż mija.

I w każdej chwili wdzięczni,

świętujący wszelkie istnienie.

                 Czesław Miłosz

Zawiera się tutaj dla mnie radość z tego co jest,

umiłowanie i szacunek dla życia...

Własnego i każdej żyjącej istoty. 

Gdyby tylko tym kierować się w swej codzienności,

świat mógłby naprawdę wyglądać inaczej...

A dziś rzeczywiście ponuro:-)

Zerkam na ujęcie z wczoraj, na skąpane w słońcu hortensje 

i tęskno mi do tych promieni.

Jednak tyle w domu czeka. 

Już od dawna szafę w pralni uporządkować chciałam.

Pościele do pościeli, zasłony i ręczniki...

Ułożone pięknie już widzę:-)

I ogólnie tę pralnię swoją ogarnę, 

by miło znów i ładnie było.

A ponieważ to poddasze i w upalne dni wchodzę tam tylko, 

jeśli naprawdę muszę, dziś czas ku temu wspaniały:-) 

Do tego poniedziałek nastał, tak je lubię!

Przy dźwiękach moich ulubionych,

z kawką póki co jedynie,

idę ku moim, tym codziennym rzeczom:-)

A potem, zerkając na tę harmonię piękną

i wszystko miłe dla oka, 

poświętuję znów, tak dla siebie.

Choć chwilkę:-)

Pięknego początku tygodnia wszystkim życzę...🏵

~ bh ~